هپاتیت B چیست؟ علائم و روش های درمان چیست؟

هپاتیت B یک التهاب کبد است که در سراسر جهان شایع است. علت این بیماری ویروس هپاتیت B است. ویروس هپاتیت B از طریق خون، فرآورده های خونی و مایعات بدن آلوده از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. رابطه جنسی محافظت نشده، مصرف مواد مخدر، سوزن های غیر استریل و وسایل پزشکی و انتقال به نوزاد در دوران بارداری از دیگر راه های انتقال است. هپاتیت B ؛ این بیماری از طریق خوردن از یک ظرف معمولی، نوشیدن، شنا در استخر، بوسیدن، سرفه کردن یا استفاده از توالت مشابه منتقل نمی شود. این بیماری ممکن است سیر حاد یا مزمن داشته باشد. ممکن است ناقلان خاموشی وجود داشته باشند که هیچ علامتی نشان ندهند. این بیماری در طیف وسیعی پیشرفت می‌کند، از حمل بی‌صدا تا سیروز و سرطان کبد.

امروزه هپاتیت B یک بیماری قابل پیشگیری و درمان است.

ناقل هپاتیت B چگونه ایجاد می شود؟

• رابطه جنسی با فرد مبتلا به هپاتیت B
• مصرف کنندگان مواد مخدر
• ست پدیکور مانیکور استریل نشده در آرایشگاه ها
• تیغ، قیچی،
• سوراخ کردن گوش، گوشواره را امتحان کنید
• ختنه با وسایل غیر استریل
• روش جراحی با ابزار غیر استریل
• کشیدن دندان غیر استریل
• استفاده رایج از مسواک
• زن باردار مبتلا به هپاتیت b

علائم هپاتیت B حاد

در بیماری هپاتیت B حاد ممکن است هیچ علامتی وجود نداشته باشد و یا علائم زیر مشاهده شود.

• زرد شدن چشم و پوست
• بی اشتهایی
• ضعف
• آتش
• درد مفاصل
• حالت تهوع استفراغ
• معده درد

دوره کمون تا شروع علائم بیماری ممکن است 6 هفته تا 6 ماه باشد. دوره کمون طولانی مدت باعث می شود که فرد بدون اینکه از آن آگاه باشد دیگران را به این بیماری مبتلا کند. تشخیص بیماری با یک آزمایش خون ساده انجام می شود. پس از تشخیص، بیماران معمولا در بیمارستان بستری و تحت درمان قرار می گیرند. استراحت در بستر و درمان علائم اعمال می شود. به ندرت، یک بیماری شدید به نام هپاتیت برق آسا ممکن است در طول عفونت حاد هپاتیت B ایجاد شود. در هپاتیت برق آسا، نارسایی ناگهانی کبد ایجاد می شود و میزان مرگ و میر بالاست.

افراد مبتلا به عفونت حاد هپاتیت B باید از مصرف الکل و سیگار، مصرف غذاهای سالم، اجتناب از خستگی مفرط، خواب منظم و غذاهای چرب اجتناب کنند. برای اینکه آسیب کبدی افزایش نیابد، نباید بدون مشورت با پزشک از دارو استفاده کرد.

بیماری هپاتیت B مزمن

اگر علائم بیماری 6 ماه پس از تشخیص بیماری ادامه یابد، بیماری مزمن محسوب می شود. بیماری مزمن در سنین پایین شایع تر است. مزمن بودن با افزایش سن کاهش می یابد. نوزادانی که از مادران مبتلا به هپاتیت B متولد می شوند در معرض خطر مزمن شدن هستند. برخی از بیماران به طور تصادفی از وضعیت خود مطلع می شوند زیرا علائم بیماری می تواند بسیار خاموش باشد. پس از تشخیص، درمان های دارویی برای جلوگیری از آسیب کبدی در دسترس هستند. بیماری هپاتیت B مزمن امکان تبدیل به سیروز و سرطان کبد را دارد. بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن باید به طور منظم معاینات بهداشتی داشته باشند، از الکل و سیگار خودداری کنند، غذاهای حاوی سبزیجات و میوه های فراوان مصرف کنند و از استرس دوری کنند.

هپاتیت B چگونه تشخیص داده می شود؟

هپاتیت B با آزمایش خون تشخیص داده می شود. در نتیجه آزمایشات، در صورت وجود عفونت حاد یا مزمن، ناقل، عفونت گذشته یا مسری بودن می توان تشخیص داد.

واکسن هپاتیت B و درمان

به لطف واکسن های توسعه یافته، هپاتیت B یک بیماری قابل پیشگیری است. میزان حفاظت واکسن 90 درصد است. در کشور ما واکسیناسیون هپاتیت B به طور معمول از دوران نوزادی انجام می شود . اگر ایمنی در سنین بالاتر کاهش یابد، دوز مجدد توصیه می شود. واکسیناسیون به کسانی که ناقل این بیماری هستند و کسانی که به طور فعال بیمار هستند داده نمی شود. واکسیناسیون در 3 دوز 0، 1 و 6 ماهه انجام می شود. آزمایش روتین هپاتیت B بر روی مادران در طول پیگیری بارداری انجام می شود. هدف محافظت از نوزاد تازه متولد شده است. به منظور جلوگیری از شیوع این بیماری، اطلاع رسانی به مردم در مورد راه های انتقال ضروری است.

آیا هپاتیت B به خودی خود بهبود می یابد؟

با افرادی که در سکوت به این بیماری مبتلا شده اند و مصونیت پیدا کرده اند در جامعه مواجه می شوند.

نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به هپاتیت B

هپاتیت B گاهی در هفته های آخر بارداری و گاهی در حین تولد به نوزاد منتقل می شود. در این حالت بلافاصله پس از تولد، ایمونوگلوبولین همراه با واکسن به نوزاد تزریق می شود.